وبلاگ سیاسی فرهنگی پاتک

متنی که در ادامه می آید بخشی از سخنرانی وحید جلیلی ، سردبیر نشریه‌ی راه با موضوع نقد عملکرد سینمای ایران در دانشگاه امام صادق می باشد .

تاریخ انقلاب پر است از سوژه‌های فیلم‌سازی
سینمای ایران چقدر فرهنگ ایران را بازتاب می دهد؟ در هر فیلم آمریکایی معمولا یک کلیسا نمایش داده می‌شود اما در فیلم های ایرانی تا به حال مسجد دیده‌اید؟ اصلا وارد مسجد نمی شوند. حداکثر صدای اذانی در پس زمینه فیلم پخش می شود یا یک تصویر یک گنبد از بیرون نشان داده می شود. بنابراین دین هم به عنوان یک نهاد اجتماعی در فیلم های ما حضور ندارد. شما چند فیلم ایرانی دیده‌اید که در آن مراسم عزاداری و سینه زنی اهل بیت (ع) وجو داشته باشد؟ در حالی که میلیون‌ها نفر در ایران هرساله در این مراسمات شرکت می کنند. با این اوضاع دیگر چه رسد به موضوع «انقلاب اسلامی»! سالی صد فیلم ساخته می شود و همه هم از بودجه‌ی دولت اما کمتر از دو یا سه درصد آن در مورد انقلاب است. در بیست سال گذشته، 5 فیلم هم در مورد «تاریخ انقلاب اسلامی» ساخته نشده است!

فیلم‌ساز اصلا بی دین و لائیک هم باشد، باز دنبال ماجرای جذاب و جالب می‌گردد. شما همین تاریخ سی و چند ساله‌ی انقلاب را ببینید، چقدر ماجرا داریم؟ 29 سال است که رئیس جمهور ایران، شهید رجایی را کشتند. دولت جمهوری اسلامی در این 29 سال صدها میلیارد تومان برای سینما خرج کرده، اما تا به حال یک فیلم سینمایی در مورد شهید رجایی ندیده‌ایم. حتی یک فیلم هم در مورد جهاد سازندگی نداریم. در مورد نهضت سواد آموزی هم همین طور. کجا فیلمی در مورد راهپیمایی می‌بینید؟ در صورتی که میلیون‌ها نفر هر ساله در راهپیمایی‌ها شرکت می کنند. نشانه شناسی انقلاب اسلامی در سینمای ایران در حد صفر است. حداکثر نماد انقلاب اسلامی در فیلم‌های سینمایی، یک عکس امام در کلانتری است.

فضای رسانه ای منفی علیه فیلم های حزب اللهی
سانسوری که در سینمای ایران در مورد تاریخ و فرهنگ‌ش اعمال می کند عجیب است! مثلا وقتی آژانس شیشه‌ای را ابراهیم حاتمی‌کیا ساخت اولین سوالی که در مصاحبه از او پرسیدند این بود که: آقای حاتمی‌کیا شما چند وقتی است که از هنر دور شده‌اید و به موضوعاتی چون عدالت پرداخته‌اید!
دیکتاتوری اقلیت بدجور بر سینمای ایران حاکم است . فیلم سازان به علت فضاسازی منفی ای که وجود دارد جرات نمی کنند فیلمی در مورد اسلام و انقلاب بسازند. مشکل ما این است که همین تعداد کارگردانان ارزشی هم که داریم حاضر نیستند در این فضا کار کنند.