وبلاگ سیاسی فرهنگی پاتک

پرهزینه ترین فیلم جشنواره فیلم فجر سال 87 یک سال قبل از انتخابات ریاست جمهوری دهم و در سی امین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، با مدیریت مشترک دو نهاد اصلی مدیریت هنر در حالی تنها در همان جشنواره اکران شد که کارگردانش در مصاحبه با بولتن جشنواره می‌گوید: «نمی خواستم فیلم ضد انقلابی بسازم»!

«زادبوم» یک فیلم نمادین است؛ از آن دست فیلم هایی است که برای توضیح آن باید گفت که منظور از فلان چیز این است و منظور از بهمان چیز، آن است و حملات مستقیمی به جریان ارزشی دارد.

جالب اینکه این فیلم در حالی با چراغ سبز فرهاد رهبر رئیس دانشگاه تهران اکران می شود که چندی پیش دانشجویان با مشکل مجوز اکران فیلم ضدفتنه "قلاده های طلا" در دانشگاه تهران مواجه بودند تا جائی که فرهاد رهبر در خصوص مخالفت با اکران فیلم «قلاده‌های طلا» در دانشگاه تهران گفت: مگر دانشگاه سینما است که اجازه اکران فیلم را من صادر کنم، بلکه فرآیندی دارد که باید مسئولان امر در مورد آن تصمیم گیری می‌کنند و به من ارتباطی ندارد.

"زادبوم" خلاصه حرفش این است که سیاستمدار ایرانی خوب، سیاستمدار پشیمان است؛ یک رجل سیاسی پس از پشیمانی از انقلابی گری که در نهایت به قدرت طلبی ختم شد با همکاری همان افرادی که به دلیل کارهایش از کشور گریخته بودند مهاجران زمینه را برای بازگشت ایرانیانی که 30سال پیش از کشور فرار کردند فراهم می کند.

البته این پیام را در قالب روایت نمادین لاک پشت ها ارائه نموده است؛ جانورانی که پس از 30سال، مجدداً به همان محلی که در آن متولد شده اند برمی گردند.

در یکی از صحنه های فیلم در حالی که با عدم بیرون آمدن لاک پشت ها از تخم مواجه اند یکی از بازیگران می گوید علت این است که زمین سرد است و باید برای فراهم آوردن شرایط بازگشت لاک پشت ها زمین را گرم کرد تا جائیکه با سوزاندن اموال دولتی قصد دارند زمین را برای بازگشت لاک پشت ها گرم کنند و جالب اینکه همه ی این زمینه سازی درست یک سال قبل از آشوب های فتنه 88 صورت گرفته است.

در یکی از صحنه های فیلم «زادبوم» گروهی از جوانان که ظاهری اصولگرایانه هم دارند، از دیوار ستاد تبلیغات انتخاباتی یکی از کاندیداهای انتخابات بالا می روند و در حالی که شعار «حقیقت برو گم شو» (حقیقت نام کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری است) را می دهند، دم و دستگاه آن محل را به هم می ریزند و شاید در کمتر فیلمی در سینمای ایران، تا این حد اغراق آمیز و شعاری به یک جریان خاص سیاسی حمله می شود.

جوان امروز ایرانی از نگاه فیلم یا عشرت طلب عاشق دوبی است یا نابغه فراری از جمهوری اسلامی و پناهنده به غرب و یا حزب الهی احمق! که در حالی که در باز است اصرار دارد از دیوار وارد شود و لاینقطع شعار بدهد؛ آن هم چه شعاری! برای شیرفهم کردن مخاطبان که این جوانهای ریشو چه موجوداتی هستند فارابی و حوزه هنری چندصدمیلیون داده اند تا فریاد “ حقیقت برو گمشو! “ یک مشت جوان ریشوی احساساتی افراطی شعاری! را در اثر ملی جشنواره هفتم ثبت هنری بنمایند.

در فیلم «زادبوم» به کارگردانی ابوالحسن داوودی، یک سیاستمدار ایرانی به تصویر کشیده شده است که سابقه انقلابی گری هم دارد و طبق عکس هایی که به در و دیوار منزلشان است و همچنین فلاش بک های فیلم به گذشته، در جبهه هم حضور داشته است. اما فیلم به شکلی غلوآمیز، سابقه این آدم را سیاه و منفی جلوه می دهد. او حتی حاضر نشد پس از فوت مادرش در مراسم ترحیم او در اروپا شرکت کند. چون از به خطرافتادن پست و مقامش نگران بود. در طول 30 سال حتی یک سر هم به پدر پیرش که در خارج از کشور پناهنده است نزده است. پسرش را به زور به راه خودش وادار کرده بود و آن قدر بد با او برخورد کرده بود، که بیچاره کاملاً از خط پدرش خارج شده بود. حتی دخترش را هم بنابر مصالح سیاسی به ازدواج یک پسر منحرف درآورده بود. آیا تجمیع این همه بدی در یک فرد، که از قضا مسلمان و کارگزار جمهوری اسلامی هم هست، منطقی است؟ این با کدام سبک یا ساختاری قابل توجیه است؟

«زادبوم» در مقابل، یک سرهنگ رژیم پهلوی را انسانی در نهایت پاکی، مهمان نوازی و بدون هیچ گونه اشتباه و خطا نمایش می دهد.
...